In 1992 was ik niet meer in staat mijn werk te doen door rug- en nekpijn, vermoeidheid, duizeligheid, hoofdpijn, etc. Achteraf gezien had ik toen een jaar lang fysiotherapieoefeningen gedaan waarbij ik mijn nekspieren flink aanspande, terwijl vanaf mijn jeugd mijn rug- en nekwervels niet netjes op elkaar staan.

Mijn huisarts vond dat er een psychische oorzaak moest zijn, en verwees mij naar het Riagg om dat te onderzoeken. Bij sommige mensen duurt zo'n onderzoek bij het Riagg één dag, maar ik ben bijna 8 maanden aan het lijntje gehouden waarbij zelfs geprobeerd is om mij een verdrongen herinnering aan te praten.
Na acht maanden werd mij verteld dat er geen psychische oorzaak voor mijn klachten te vinden was. Diegene die mij dat vertelde, had echter drie weken eerder een brief naar een keuringsarts gestuurd waarin stond dat het wél psychisch was (zonder dat er iets psychisch was vastgesteld).

Op dat moment was ik onder behandeling van manuele therapie. Vooral het manipuleren van de stand van mijn nekwervels had veel invloed op mijn klachten. Door die behandeling, en doordat ik rekening hield met de verminderde belastbaarheid van mijn nek, ben ik halve dagen gaan werken.
Bij de keuringsarts vertelde ik over de manuele therapie en dat er geen psychische oorzaak was gevonden. Die keuringsarts had echter die brief waarin stond dat het wel psychisch was, maar dat vertelde hij niet.

Van 1992 tot 1997 werkte ik halve dagen. Het leek alsof ik in twee verschillende werelden leefde. Mijn collega's deden normaal tegen me, dat was de normale wereld. De andere wereld was de wereld van het UWV.

Toen ik in 1993 voor het eerst las wat bij het Riagg en door de keuringsarts was opgeschreven, vond ik dat zo extreem asociaal en leugenachtig, dat ik besloot om dat openbaar te maken om anderen daarvoor te waarschuwen.

In 1993 kwam ik in de WAO. Pas daarna werd ik door een specialist onderzocht. De specialist concludeerde dat het probleem met mijn rug- en nekwervels te maken had. De keuringsarts was echter te ver op dreef om toen nog zijn mening te wijzigen en heeft daar dus geen rekening mee gehouden.
Dit leidde tot een reeks van rechtszaken en procedures.

In 1997 was ik niet meer in staat om halve dagen te werken. Daardoor kwam ik weer bij een keuringsarts. Maar in plaats van mij te keuren praatte hij de vorige keuringsarts na.

Doordat ik mijn werk niet meer kon doen, ben ik verhuisd naar mijn geboortedorp en ik ben bij mijn moeder gaan wonen.
De huisarts waar ik naar toe ging geloofde echter niet in nekklachten en die huisarts heeft iets in gang gezet waardoor ik tot op de dag van vandaag geen normaal gesprek met een huisarts kan houden over mijn nekklachten (in 2025 is dat dus al 28 jaar aan de gang).

Tot en met 2012 was ik steeds verwikkeld in procedures bij de Rechtbank over de keuringen van het UWV. Dat is het gevolg van wat er in 1992 mis ging, en komt doordat de keuringsartsen al die tijd elkaars mening overschrijven.
De keuringsartsen zijn van mening dat ik 6 of 8 uur per dag kan werken, terwijl ik dat vanwege mijn nekklachten niet kan. Volgens mij ben ik dan ook nog nooit volgens de regels en richtlijnen gekeurd.

Van 2019 tot en met 2022 heb ik vier jaar lang kunnen wandelen en zwemmen dankzij een zelfgemaakte halskraag.

In 2023 namen mijn nekklachten toe.
Van het bijhouden van deze website komt nog maar weinig terecht.

Wil je meer weten?
  • "Overzicht dossier" voor een overzicht van mijn hele dossier.
  • "Knotsgekke onzin" voor een opsomming van een paar dingen uit mijn dossier.
  • "Eigen verhaal" voor mijn klachten en het ontstaan daarvan.
  • "Als ik niet kan werken, waarom kan ik dan wel deze website maken" voor een uitleg hoe het mogelijk is dat ik deze website maak.