Als iemand met schildklierproblemen zich anders gaat gedragen, dan begint het om niemand meer vertrouwen voor zover ik weet. Maar dan ook echt niemand, zelf de naaste familieleden niet.

Iets dat in de beginfase opvalt, is dat iemand opeens allerlei onredelijke ideeën krijgt.
Dat valt vooral op als iemand tot dan toe altijd een redelijk en nuchter mens was.
Bij mensen die helemaal geen schildklier meer hebben, heb ik nog niet meegemaakt dat het veranderde gedrag weer goed kwam.

De sterkste emotie is volgens mij dat iemand met schildklierproblemen zich gekwetst voelt.

Iemand met schildklierproblemen kan zich snel gekwetst en verontwaardigd voelen.
Ik stelde een vraag op een forum van schildklierpatiënten, en bijna iedereen reageerde verontwaardigd. De enige die niet verontwaardigd was, was iemand die net als ik een gezonde schildklier heeft.

Iemand met schildklierproblemen kan zulke sterke emoties hebben, dat diegene denkt het zelf zwaar te hebben en is niet meer in staat om zich in te leven in anderen.
Het besef dat anderen ook gevoelens hebben kan helemaal verdwijnen. Ik heb meegemaakt dat iemand met schildklierproblemen een derde persoon die nog maar een paar dagen te leven had ging treiteren, om als het ware wraak te nemen op mij omdat diegene met schildklierproblemen zichzelf had ingebeeld dat ik iets verkeerds had gezegd.

Mensen met schildklierproblemen kunnen soms beweren dat er iets is dat geschikt is voor mij. Ook als ik zeg dat het niet zo is, dan blijven ze er stellig van overtuigd dat het wel zo is.

De emoties van iemand met schildklierproblemen kunnen flink oplopen. De angsten kunnen doodsangsten zijn zonder dat er een reden voor is. De reden kan helemaal verzonnen zijn. De boosheid is niet zomaar boos worden, maar dat kan dagen duren. Het kan gebeuren dat iemand met schildklierproblemen zomaar twee uur aan één stuk gillend boos tegen iemand tekeer gaat. Daar hoeft geen aanleiding voor te zijn, die aanleiding wordt soms op dat moment verzonnen. Achteraf biedt diegene met schildklierproblemen nooit excuses aan.
De angsten kunnen ook angsten zijn om te weinig hormoonmedicijnen te slikken. Zo iemand gaat er bij de internist op aandringen dat er een speciale reden is waarom een hogere dosis nodig is. Er zijn blijkbaar internisten in Nederland die bereidt zijn om een te hoge dosis te geven. Het is bekend dat zo iemand dan door het huis kan gaan stuiteren. Het is minder bekend dat iemand zonder schildklier met een te hoge dosis van het hormoonmedicijn het gedrag dat ik op deze bladzijde beschrijf kan gaan vertonen.

Als iemand met schildklierproblemen erg angstig is om op het gedrag aangesproken te worden, dan gaat zo iemand soms juist anderen extra treiteren om zo de eigen angsten te voeden.
Er is geen grens aan dat getreiter, dat blijft maar doorgaan en neemt steeds meer toe. Totdat diegene die getreiterd wordt er iets van zegt en dan kan diegene met schildklierproblemen zich nog angstiger en bozer voelen.

Wanneer iemand met schildklierproblemen geconfronteerd wordt met het gedrag, dan kan diegene gaan liegen alsof het leven er van af hangt.

Iemand met schildklierproblemen ervaart zelf die sterke emoties en weet dat het niet goed gaat. Er kan dan vooral angst zijn om voor gek uitgemaakt te worden.
Degene met schildklierproblemen kan er heel stellig van overtuigd dat de emotionele problemen de schuld van anderen is.

Als ik bijvoorbeeld vertel over mijn nekproblemen en dat daardoor sommige dingen belastend zijn, dan kan daar een andere verklaring voor gezocht worden.

In extreme gevallen kan iemand met schilklierproblemen er zo sterk van overtuigd zijn dat een ander iets kwetsend zal zeggen, dat degene met schildklierproblemen dat ook inderdaad denkt te horen. Ook al zegt die ander helemaal niets kwetsend. Dat is niet achteraf, maar op hetzelfde moment dat een ander iets zegt.

Iemand zonder schildklierproblemen kan iemand uitkiezen en die voor altijd doelgericht blijven treiteren.
Ik heb nog niet gehoord dat zoiets ophield. Zolang beiden leven, dan kan het getreiter levenslang door blijven gaan.
Ook anderen kunnen getreiterd worden, en het ergste getreiter kan overgaan naar iemand anders, maar in de meeste gevallen blijft het vooral gericht op die ene persoon.
Dat is meestal niet een vader of een moeder, maar kan wel een broer of een zus zijn. Voor zover ik weet is dat niet iemand waar weinig contact mee is, maar altijd iemand in de nabije kring van familie en kennissen.
Het treiteren is volgens mij een manier om macht over iemand te hebben, maar dat is mijn persoonlijke mening.

Iemand met schildklierproblemen kan iemand anders op een specifieke manier treiteren, en tegelijkertijd beweren getreiterd te worden door die ander op die specifieke manier. Terwijl die ander er geen deel van uit maakt en niet aan het getreiter mee is gaan doen.
Dit is bijzonder lastig uit te leggen. Als iemand bijvoorbeeld wil bemiddelen en als ik dan vertel dat het precies andersom is dan verteld wordt, dan word ik niet geloofd.

Iemand met schildklierproblemen kan het ene na het andere verhaal vertellen hoe erg het is wat iemand anders hen aandoet, terwijl al die verhalen verzonnen zijn.
Sommigen mensen gaan denken dat als iemand zoveel verhalen vertelt, dan er dan wel iets van waar moet zijn.
Iedere keer dat zo'n verhaal verteld wordt, kan het erger gemaakt worden.
Die verhalen kunnen zeer overtuigend over komen. Er wordt bijvoorbeeld verteld dat er anderen bij waren die het kunnen bevestigen. Soms durven die anderen niet te zeggen dat het niet zo is, uit angst om ook getreiterd te gaan worden.

Als iemand met schildklierproblemen een ander heeft uitgekozen om te gaan treiteren en die ander heeft goed contact met een derde persoon, dan kan degene met schildklierproblemen gaan proberen om een wig te drijven tussen die twee anderen. Dat begint met het bestoken van die derde persoon met allerlei leugens. Diegene zonder schildklier kan zelfs andere mensen er bij gaan betrekken om die derde persoon te beïnvloeden. Zelfs mensen die beroepsmatig er mee te maken hebben (zoals verzorgers en verplegers) worden met leugens gebruikt om een wig tussen die twee mensen te drijven. Het kan zover oplopen dat die derde persoon ook getreiterd gaat worden, alleen maar om een wig tussen die twee mensen te drijven.
Als iemand niet meteen in de leugens trapt, dan kan iemand met schildklierproblemen jarenlang diegene bestoken met leugens.

Het manipuleren van anderen werkt blijkbaar heel goed. In mijn situatie is vrijwel iedereen gezwicht voor al die leugens en veel mensen hebben zich tegen mij gekeerd. De mensen die zich tegen mij keerden konden zich blijkbaar niet voorstellen dat al die verhalen gelogen zijn.
Dat heeft zo'n enorme emotionele invloed op mij, dat er voor mij niets anders op zit dan voorgoed het contact te verbreken met mensen die zich tegen mij keerden.

Sommigen van de mensen die de leugens over mij gingen geloven, die gingen mij op een triomfantelijke manier beschuldigen. Dat gedrag begrijp ik niet. Ik weet ook niet of daar vanuit de psychologie een verklaring voor is. Misschien zijn dat gemene mensen, dat zou ook kunnen.

Als anderen van de problemen weten en proberen om zich er niet mee te bemoeien, dan kunnen ze er toch onderdeel van gaan uitmaken.
Iemand met schildklierproblemen kan anderen bij de problemen betrekken nog voordat diegene dat door heeft.

Iemand zonder schildklier kan bij een normale opmerking of als iemand alleen maar "hallo" zegt, meteen reageren met een vervelende opmerking om proberen ruzie te zoeken.
Wat erg opvallend is, is dat iemand met schildklierproblemen vervelende opmerkingen maakt op het moment dat diegene wegloopt of wegloopt en een deur achter zich dicht doet. Dan kan een ander er niet meer op reageren of zeggen dat het niet waar is.

Iemand met schildklierproblemen kan soms denken dat het goed is om over de problemen die ervaren worden te praten met bijvoorbeeld een maatschappelijk werken of psycholoog. Dan kan iemand echter nog meer verstrikt in de emoties en de verzonnen verhalen raken, en dat maakt het alleen maar erger.

Iemand met schildklierproblemen kan er vooral niet tegen om aangesproken te worden op het gedrag. Daarna wordt het gedrag meestal nog erger.

Iemand kan emotioneel zo sterk reageren als iemand wordt aangesproken over het gedrag, dat anderen er niets meer van durven zeggen.
Het kan zelfs zo zijn dat één zin of één woord een jaar lang een obsessie wordt voor iemand met schildklierproblemen en een jaar lang (of langer) diegene blijft treiteren die dat zei.

Iemand met schildklierproblemen schijnt het belangrijk te vinden om iets te weten over iemand, zonder ooit te zeggen wat het is of waar de informatie vandaan komt.

Mensen met schildklierproblemen die mij hebben uitgekozen om te treiteren, die ken ik eigenlijk alleen alsof ze altijd in een soort staat van paniek zijn.
Maar er zijn momenten dat iemand met schildklierproblemen kan zich mooi voor kan doen. Dan kan iemand helemaal ontspannen en vriendelijk en betrokken over komen. Bijvoorbeeld als iemand tegenover de internist zit op de jaarlijkse controle, of wanneer iemand probeert om anderen tegen mij op te zetten met allerlei leugens. De meeste mensen trappen daar in, en kunnen zich niet voorstellen dat het is zoals ik vertelde.
Overigens kan iemand zonder schildklier, waarbij de problemen enorm zijn opgelopen, toch op een goede en betrokken manier een nuttige bijdrage leveren aan de maatschappij.

Wanneer iemand met schildklierproblemen het druk heeft en veel moet doen, dan kan het gedrag veel erger worden.
Het is vaak een wisselwerking. Iemand zonder schildklier die het druk heeft, kan zich ook lichamelijk meer gaan inspannen en over grenzen heen gaan. Dat wordt dan weer weer als argument gebruikt om anderen dat kwalijk te nemen.
Ik weet niet of sporten (op een gezonde manier) op zich het ook erger maakt.

Als iemand met een voorstel komt, dan kan iemand met schildklierproblemen daar enorm verontwaardigd over zijn. Een half uur later kan iemand met schildklierproblemen zelf dat voorstel aandragen.
Iemand met schildklierproblemen kan uitgebreid vertellen hoe verkeerd iets is, terwijl diegene dat een half jaar geleden zelf zo heeft gedaan.

Bijvoorbeeld als het gaat om het gedrag van iemand met schildklierproblemen. Dan kan iemand op dat punt totaal onredelijk zijn.
Mensen zoals maatschappelijk werkers, dominees, psychologen en anderen gaan er vanuit dat iemand die vriendelijk en redelijk over komt ook op een redelijke manier een gesprek kan voeren.
Het is mij nog nooit gelukt om duidelijk te maken dat iemand met schildklierproblemen op sommige punten totaal onredelijk kan zijn.